Во одбрана на достоинството

Во општество со зголемена свест и разбирање за аутизмот и сродните невролошки состојби, обесхрабрувачки и загрижувачки е да среќаваме коментари кои не само што покажуваат незнаење, туку и ги овековечуваат штетните стереотипи. Коментарите на Ранко Србакоски за лицата со аутизам не само што се погрдни и погрешни, туку и одразуваат опасна перспектива што ние како општество треба целосно да ја отфрлиме.

Наместо да поттикнуваат емпатија и инклузивност, ваквите коментари отуѓуваат значителен дел од нашата заедница. Тоа е вид на говор што може да им наштети на децата, да го попречи нивниот развој и да ги стигматизира во очите на општеството. Тоа, исто така, лошо се одразува на личноста што ги изговара таквите изјави, прикажувајќи ги како некој што не сака да учи, разбере или сочувствува со оние кои се различни од нив.

Кога луѓето јавно користат злонамерен говор, тие ненамерно им дозволуваат на другите да го сторат истото, предизвикувајќи брановидни ефекти на предрасуди и нетолеранција. Со разбирање на тежината на нашите зборови, можеме да помогнеме да се создаде поинклузивен свет каде децата, без оглед на нивниот невролошки статус, се чувствуваат ценети и прифатени.
Осудувањето на овие забелешки е чекор напред кон заштита на достоинството на оние кои не можат секогаш да се бранат од навредливи и омаловажувачки говори.

Зборовите имаат моќ. Тие ги обликуваат нашите перцепции, верувања и постапки. Коментарите на Ранко Србакоски не го претставува општеството што се стремиме да го создадеме – општество кое е инклузивно, и кое нуди прифаќање и разбирање за сите негови членови.
Мора да сториме повеќе, а она што најмалку можеме е да ги предизвикуваме и отфрламе ваквите штетни гледишта.

Овој напис е изработен во рамките на проектот Reporting Diversity Network 2.0, финансиран од Европската Унија.